Mentale tik en een positieve draai

Ik denk al een poosje: moet ik alweer wat schrijven? Er is zo weinig nieuws. Maar als ik de balans nu op maak, hebben we toch wel weer wat meegemaakt. 

De tussentijdse bloedwaardecontrole, 3 weken na de vorige chemo, was goed. Ook vanochtend bleken alle relevante waardes weer in het groen te staan, wat een 'go' betekent voor een nieuwe ronde chemo. Wel een iets lagere dosering dan de vorige, en dat heeft alleen maar te maken met Robins gewicht. Zijn nieuwe leefstijl (geen alcohol, meer sporten, geen hotelovernachtingen met restaurantdiners voor het werk), zorgt voor iets minder kilo's. Om een overdosis chemo te voorkomen, moest daarom de hoeveelheid pillen iets aangepast worden. 

De oncoloog vroeg vanmorgen of Robin naar de kapper was geweest. We moesten daar om lachen, en zeiden dat het verschil is dat er nu juist wel weer haar op z'n hoofd zit. Het was de pet die de dokter miste! Best een noemenswaardige mijlpaal, want voor het eerst in lange tijd gaat Robin de deur weer uit zonder pet. Het haar is weer bijna helemaal terug, geen kale plekken meer. Tot zijn eigen vreugde in een iets donkerdere tint dan het muisgrijs van de rest. Het heeft nu iets weg van een patchwork deken. 

Mentaal zijn er de afgelopen tijd wel een aantal klappen te verwerken geweest. Op 21 mei overleed Albert Steenbergen. Albert kenden we al sinds de tijd dat we beide in de horeca werkten, en zat ook in het groepje waarmee Robin al jaren naar de F1-races kijkt. Vorig jaar werd Albert gediagnosticeerd met hersenkanker. Hij is slechts 52 jaar geworden en laat zijn vrouw en twee zoons achter. Jongens van ongeveer dezelfde leeftijd als onze kinderen.

Deze week hoorden we van iemand anders, die we ook kennen van vroeger en dezelfde rotziekte heeft, dat zijn tumor zich heeft ontwikkeld, dat hij achteruit gaat en er niks meer aan te doen is. Dit nieuws hakte er ook behoorlijk in. Weer een gezin dat moet handelen met een allesverwoestend verdriet. Nog een vrouw die straks verder moet met haar nog veel jongere kinderen.

Natuurlijk is er na dergelijk nieuws even de onzekerheid die ons overvalt: zo snel kan het hier ook gaan. Ik heb het eerder gezegd, garanties worden bij hersenkanker niet gegeven. Je moet alles uit het leven halen op het moment dat je de kans hebt. En heel snel na deze realiteitscheck overvalt ons ook meteen een ander gevoel: we moeten ons steentje bijdragen om te voorkomen dat meer gezinnen dit moeten meemaken. We willen helpen een medicijn te vinden tegen deze agressieve vorm van hersenkanker.

Nu structureel werken geen optie meer is voor Robin, en hij zich te fit voelt om te niksen, heeft hij het plan opgevat om weer wat te gaan draaien. Vroeger werkte hij als dj in cafés, en dat heeft hij weer opgepakt. Alles in het kader van 'ik wil alleen nog maar leuke dingen doen'. Morgen is de eerste klus, dan draait hij op het feest van een vriend. Robin vraagt er geen geld voor, maar wel een mooie donatie voor de stichting STOP hersentumoren. Op deze manier hopen we een mooie hoeveelheid geld in te zamelen voor dit goede doel.

Hij is al weken bezig met voorbereiden op zolder. De muziekcollectie actualiseren, en de techniek bijspijkeren op z'n nieuw aangeschafte apparatuur. De laatste keer dat Robin draaide, ging een dj nog met koffers vol cd's op pad. Dat is gelukkig nu anders, maar het vraagt wel even een bijscholing. Of hij het nog kan? Organiseer een feest, en vraag of hij komt draaien. Dan kom je er vanzelf achter!