Nieuwe MRI-uitslag

Als de maanden voorbij vliegen zonder dat we het gevoel hebben iets nieuws te kunnen delen, dan is dat een goed teken. Natuurlijk gebeurt er ondertussen best wel weer wat. De chemo elke vier weken gaat gewoon door, en vorige maand was er weer een MRI. Een extra lange deze keer, want ook de hypofyse van Robin werd onder de loep genomen. Dit is een kleine klier in de hersenen die een centrale rol speelt bij de aansturing van hormoonproducerende klieren in het lijf. Robins schildklier werkt niet helemaal naar behoren, en dat wil de oncoloog goed in beeld hebben. Het heeft op zich niets te maken met de kanker, maar hij wil voorkomen dat afwijkende waarden op dit gebied een reden gaan zijn om in de toekomst bijvoorbeeld de chemo aan te passen. Lang verhaal kort: het is gewoon een extra onderzoek. Je zou zeggen dat dat op de 'gewone' MRI wel zichtbaar zou moeten zijn, maar dat is niet zo. Hiervoor geldt een ander protocol, en gaat het net even anders met de contrastvloeistof die ingespoten wordt. Even doorbijten, want een uur stil liggen op een harde MRI-tafel is niet prettig voor de rug. Maar alles voor het beste resultaat!

De week tussen de scan en de uitslag is vreselijk, de spanning stijgt naarmate de dagen vorderen. Ook in het online dossier is nog niets te zien, het is echt afwachten tot de afspraak bij de neuroloog. Omdat ik met Indy en haar dansteam mee was naar Spanje voor een wedstrijd, had ik mijn spanningshoogtepunt daar. Het was heel fijn dat mijn beste vriendin Elly (haar dochter danst ook) mee was, die vanaf de eerste dag van Robins ziekte al erg betrokken is. Even bij haar een knuffel halen en de emoties de vrije loop laten, dat lucht enorm op. Thuis moest Robin het even alleen rooien. Hij koos ervoor om in z'n eentje naar het UMCG te gaan, en we spraken af dat hij me telefonisch aan zou haken. 

Door de vakantieperiode trof hij een andere arts, en ook onze 'eigen' verpleegkundig specialist was erbij. Hij schrok even van de dubbele bezetting (oh god, ze zijn met twee, dat is niet goed) en was zo van slag dat hij trillend een poging deed om mij te bellen. De verpleegkundige zag dat en stelde hem gelijk gerust: 'de scan was goed hoor', zei ze. Daarmee viel meteen een enorme last van Robins schouders en wist hij ineens weer hoe hij me moest bellen. 

Dat is dus meteen het goede nieuws: de scan is goed! Er is wat bestralingsschade te zien, maar dat is normaal. Verder geen groei van de tumor!! Ook de bloeduitslagen waren zo goed, dat de oncoloog het wel aandurfde om de nieuwe chemokuur gelijk mee te geven. Extra fijn, want dat gaf ons meer gelegenheid om na het snoepreisje van Indy en mij, ook nog een vakantie met z'n vieren te plannen. We hoefden immers niet een week later terug te komen voor een nieuw bloedonderzoek en het ophalen van de chemo. Na thuiskomst van de dames Bating hebben we daarom meteen geboekt, en twee dagen later vertrokken we met het voltallige gezin naar Corfu.

Ik kan denk ik niet goed uitleggen hoe de opluchting voelt na goed MRI-nieuws. Je herhaalt in de aanloop er naartoe de positieve punten: Robin voelt zich goed, zijn lijf doet wat het moet doen, hij heeft veel energie, er zijn geen concrete redenen om aan te nemen dat het niet goed is. Maar tegelijk weet je ook dat zijn kankersoort een dikke klootzak is die makkelijk terrein kan winnen zonder dat je het doorhebt. Die angst is altijd aanwezig. Als we na drie maanden dan weer een bevestiging krijgen dat het inderdaad goed is, voelt dat alsof je ineens weer voluit kan ademen zonder dat je echt in de gaten had dat je dat eerst niet kon. Alles is ineens weer lichter. 

Een dag na dit goede nieuws over Robin bereikte ons het bericht dat een goede bekende is gestorven aan de gevolgen van hersenkanker. Hij was één van de drie andere hersenkankerpatiënten in onze omgeving, en de laatste naast Robin die nog in leven was. Victor Kortekaas is 46 jaar geworden en laat zijn vrouw en twee jonge dochters achter.

Dit nieuws hakt er natuurlijk weer enorm in. Maar naast verdriet en ongeloof, brengt het Robin ook weer een gigantische drive. 'Hartstikke leuk, de chemo die ik nu krijg, maar wat doen we hierna?' Want over acht maanden heeft hij z'n portie gehad en dan zit de reguliere behandeling erop. Robin maakt er een serieuze taak van om alle mogelijkheden en experimentele onderzoeken op te zoeken zodat hij over een tijdje, als het ter sprake komt, goed beslagen ten ijs komt in het ziekenhuis. 

Voordat ik weer onvolledig ben, en vragen krijg nadat ik dit stuk heb geplaatst: mijn gezondheid is geen issue meer, het gaat nog steeds goed! En het team van Indy heeft het geweldig gedaan in Spanje, ze hebben in hun categorie de tweede prijs in de wacht gesleept!

P.S. mocht je hieronder een reactie achterlaten, wil je dan je naam erbij zetten?