Thuis!

Als rasoptimist had ik eigenlijk bedacht om sneller naar huis te gaan dan de geplande drie nachten. Maar helaas, het ging net even anders. Ik had zelfs een nacht meer nodig voordat ik mee terug naar Emmen mocht. Allemaal alleen maar ongemak, best heel vervelend, maar ik ging er niet dood aan. 

Het is gek hoe je kleine dingen gaat missen als je in het ziekenhuis ligt. De geur van thuis, mijn badjas, een kopje van onze poes Blix. Gisterochtend kreeg ik groen licht om weer terug te gaan naar het vertrouwde, en het ophaalcomité was al op tijd aanwezig om me mee te nemen, omdat Robin vroeg moest bloedprikken. We hebben een paar uur op de ontslagpapieren moeten wachten, maar gelukkig waren de stoelen comfortabel. Ook leuk dat mijn chirurg toevallig nog voorbij liep, en we samen nog een keer terug konden kijken op de operatie. Met een ervaring rijker, en een tumor armer konden we na de middag weer naar het Drentse.

Van Groningen naar Emmen is maar een uurtje rijden, en van dat uur heb ik volgens mij minstens drie kwartier geslapen. Dat was precies een kwartier te kort. Mijn hemel, wat voelde ik me beroerd. Ik ben nog nooit zo blij geweest om thuis te zijn! De feestvreugde werd extra versterkt door de mooie bloemen die er al stonden, of nog gebracht werden. Dank allemaal!! En als beide kinderen apart van elkaar zeggen dat ze het fijn vinden dat je weer thuis bent, dan is alles sowieso meteen weer goed.

Toen ik nog kon lachen in de auto

Mijn zus en nichtje kwamen nog even langs. We kletsten wat, mijn zus kuchte, en ze vertelde dat ze die droge hoest al wel 10 weken heeft. Mijn pijntjes en ongemakken werden ook nog even geëvalueerd. 'Nou', zei Robin, 'ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als nu'. Het is echt bizar. De man die het allerziekste is van ons allemaal, voelt zich het allerbeste. 

Inmiddels zitten er drie dagen chemo in, van de vijf. Alsof er niets aan de hand is, gaat hij onvermoeibaar verder met zorgen voor mij, de kinderen, voor het huis (met wat delegeren af en toe), en vooral ook voor zichzelf. Vanochtend trof ik hem om half zeven op de bank. Z'n ontbijt zat er al een poosje in, nog even wachten tot hij de chemo kon slikken (moet een uur na het eten), dan nog wat uitrusten en daarna stond de sportschool op de planning. En daar ging ie, stipt om acht uur, op z'n fiets naar de fitness. 

Na de training wilde hij gaan douchen, maar Morris was hem net voor. In z'n onderbroek kwam ie beneden, en had bedacht dat hij z'n wachttijd prima nuttig kon besteden. Dus stond ie met z'n half kale kop, in z'n boxer met een handswiffertje de boekenkast af te stoffen. Ik heb er een foto van gemaakt (die in privébezit blijft 😆), en heb bedacht dat als één van z'n artsen vraagt hoe het gaat, ik die foto kan laten zien. Ik vertel er dan bij dat de chemo hem gestoord heeft gemaakt.

Ik kan niet uitleggen hoe trots ik op Robin ben. Alles lijkt zo moeiteloos te gaan. Het is ook allemaal oprecht wat hij doet, hij kent z'n grenzen als geen ander, en gaat daar echt niet overheen. Alles wat hij doet ligt binnen de marges van wat haalbaar is en ik heb daar zo ongelofelijk veel ontzag voor. Zijn kracht maakt mij ook sterk, en dat is denk ik precies waarom we dit samen zo goed aan kunnen. Er is niemand anders met wie ik dit gekke avontuur aan had durven gaan, en volgens mij is dat wederzijds.