Na de eerste chemo

De eerste chemokuur van Robin is alweer bijna twee weken geleden. Omdat het de eerste was, waren we vooral nieuwsgierig hoe hij er op zou reageren. Thuis waren we extra voorzichtig, we hebben de hygiëneinstructies vanuit het ziekenhuis uitermate serieus genomen. Zittend plassen (vast beleid bij de heren Bating), twee keer doorspoelen met gesloten deksel, vaak het toilet schoonmaken, het zijn een paar voorbeelden van de regels die we hanteerden. Robin is een gifslang ten tijde van de chemokuur, en die rol neemt hij nederig op zich. 

Juist als je je zo bewust bent van de risico's van de medicijnen voor de rest van het gezin, is het moeilijk te begrijpen dat de bijwerkingen voor Robin zo minimaal zijn. Praktisch nihil zelfs. Hoe kan het zijn dat pillen die zo van invloed zijn op Robins gezondheid, zo weinig impact hebben op zijn dagelijkse leven? De enige keer dat hij merkte dat er iets anders was, was één keer in de sportschool. De krachttoestellen moest hij een paar kilo naar beneden bijstellen. Dat hij überhaupt nog in staat zou zijn om zo vaak te gaan trainen, had ik nooit verwacht. 

Afgelopen week had ik een controle in het ziekenhuis, en met mij is alles prima in orde! De tumor die is verwijderd, was 9 cm in doorsnee, woog bijna 350 gram, en was inderdaad een adenoom en daarmee niet kwaadaardig. Ik mag alles weer doen behalve sporten, en over een paar maanden moet ik terugkomen voor een nieuwe mri. Komende week begin ik weer met werken en daar kijk ik heel erg naar uit!

Nu de toestand rond mijn operatie achter de rug is, en Robin zich beter en fitter voelt dan ooit, voelt het alsof de vinger van de pauzeknop af mag. We kunnen weer gaan leven! Na een periode die zeker in het begin aanvoelde als een koortsdroom, en daarna steeds iets meer geloof bracht in plaats van alleen hoop, is er nu alleen nog maar een ijzersterke overtuiging dat het goed komt. Het geeft ruimte om plannen te maken en na te gaan denken over de toekomst. Want hoe het ook gaat lopen, Robin gaat niet op de bank zitten niksen. Er borrelen wat ideeën waar Robin enthousiast over is, maar de kaarten blijven nog even tegen de borst. Eerst maar eens kijken wat de kaders van het uitvoerbare zijn.

De angst voor een snel naderend einde is er nu niet. Zo'n soort angst kan je volgens ons ook het beste bestrijden door te gaan leven. En dat is precies wat we weer volop gaan doen!