Het begin

Soms wil ik heel graag even terug naar de eerste twee dagen van december 2024. Het zijn de laatste dagen van ons oude leven geweest. De laatste dagen van het leven waarin alles perfect was. We hebben het door de jaren een paar keer tegen elkaar gezegd: we hebben het té goed samen. Na ruim 23 jaar vinden we elkaar nog steeds de leukste, onze kinderen zijn zoveel meer dan wat we ooit hebben durven hopen, we hebben een fijn huis, geen zorgen, en alles lijkt ons voor de wind te gaan. Zal ons geluk ooit een keer op zijn?

Op zondag 1 december vierden we Sinterklaas met mijn kant van de familie. Hoewel niemand van de 7 neefjes en nichtjes inmiddels nog de leeftijd heeft om mee te gaan in de magie van de goedheiligman, is Sinterklaas nog steeds een gezellig familiefeest. Bij mijn zus en zwager thuis was het weer een heerlijke chaotische bedoening met cadeautjes, pepernoten, gelach en blosjes op kinderwangen. Hierna had Robin nog zin om aan te schuiven bij z'n Formule 1-vrienden. Na de race dronken ze nog wat in de stad, en Robin kwam thuis toen ik al sliep.

Maandag 2 december was rustiger. We waren toevallig allebei vrij, wat een unicum was, en haalden samen wat boodschappen. Een doodnormale dag. Dat ons leven een dag later zo zou veranderen, hadden we nooit kunnen vermoeden. 

Op dinsdag 3 december was ik net op mijn werk, en wilde nog gauw even iets printen voordat ik naar de zaal zou gaan waar ik die dag een cursus zou volgen. Net voor half 9 belde Robin: 'Niet schrikken hoor, want alles is goed nu, maar ik lig in het ziekenhuis.' Ik moest me vooral niet ongerust maken. Hij had een epileptische aanval gehad, maar nu voelde hij zich goed, dus ik hoefde echt niet meteen naar hem toe te komen. Hij moest ophangen, want hij werd opgehaald voor een CT-scan. 

Ik meldde me af op mijn werk, en sprong op mijn fiets naar huis. Mijn ouders zouden me thuis komen ophalen om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Robin kon tien keer zeggen dat ik me niet ongerust hoefde te maken, maar dat doe je in zo'n geval toch wel. In de 20 minuten die ik nodig had om thuis te komen, had Robin me al 5x geprobeerd te bellen. De arts was bij hem geweest en zei dat het toch beter was dat z'n vrouw snel zou komen. In een familiegesprek zou hij meer toelichting geven, maar de scan gaf aanleiding voor alarmbellen. Hij zag iets in Robins hoofd wat er alle schijn van had dat het ons een zware tijd zou gaan bezorgen. 

Vanaf hier was ons onbezorgde leven voorbij. Er volgde ongeloof, verdriet en onmacht. Maar boven alles is er steeds een overstijgend gevoel van optimisme en positiviteit geweest. Wij komen hier uit!

Dergelijk nieuws gaat als een lopend vuurtje. Ik merkte al snel dat ik er een flinke taak aan kreeg om te reageren op alle appjes met steunbetuigingen en vragen over de situatie. Ik besloot daarom om een groepsapp te maken, zodat ik iedereen in één klap op de hoogte kon stellen. De berichten die ik daar in deelde waren uitgebreid en lang. Dit deed ik niet alleen om onze familie, vrienden en buren te informeren, maar het werd voor mij ook een vorm van verwerking. En nu we vijf maanden verder zijn, blijkt het een mooi naslagwerk te zijn. 

De appjes uit de groepsapp 'Updates Robin' kopieer ik naar hier, en vanaf vandaag zal ik via deze blog nieuws brengen. Niet omdat we het zelf nou zo belangrijk vinden dat iedereen weet hoe het met ons gaat, maar vooral omdat we graag positiviteit willen brengen.

Hersenkanker is vreselijk en kent geen genade. In een goed ontwikkeld land als Nederland zijn er medisch gezien kansen en mogelijkheden, die we met alle vertrouwen aangrijpen. Maar daarnaast geloven we met heel ons hart in optimisme. Door positief in het leven te blijven staan, hou je jezelf in alle situaties overeind. Als we dit op maar één persoon kunnen overbrengen, dan is ons doel van de Kop Ervoor-blog al gehaald!