9 januari 2025

Er wordt Robin weinig tijd gegeven om zich te vervelen. De fysiotherapeut, ergotherapeut, logopedist, revalidatiearts en zaalarts stonden vandaag in de rij voor een beetje van Robins tijd. En daarnaast natuurlijk een paar keer per dag de verplegers voor de controles en medicijnen. Oh en dan komt er nog iemand langs om te vragen wat hij wil eten. Overdag bijslapen zit er niet echt in. Gelukkig dat de nacht íets beter was. 

De ergotherapeut houdt in de gaten of Robin zich zelfstandig kan redden. We gingen naar een oefenkeuken, waar hij de opdracht kreeg om 3 koppen koffie te maken en een ei te bakken. Op de vraag of hij de opdracht even kon herhalen, keek ie wat wazig, hij wist het niet meer. Na herhaling bleef alleen het ei hangen. Het is pijnlijk om te zien dat het kortetermijngeheugen hem volledig in de steek laat. Wat geruststellend is, is dat het motorisch goed gaat. Een kop koffie zetten met een senseo-apparaat gaat eigenlijk prima. Na 1 kop is ie er wel al helemaal klaar mee, want die verrekte hoofdpijn maakt alles moeilijk en zwaar. 

Tussen de bezoekjes van de verschillende witte jassen door, ligt Robin het liefst plat op bed. Ik kriebel z'n armen en rug, en zo valt hij nog een paar keer in slaap. Helaas onderdrukken de paracetamol en metamizol de hoofdpijn niet goed genoeg om echt helemaal ontspannen te raken. De pijn blijft op het gunstigste moment toch nog irritant sluimeren. De revalidatiearts geeft aan dat het hierdoor moeilijk is te beoordelen of Robin al klaar is om thuis of in een revalidatiecentrum verder aan te sterken. Ze stelt voor te gaan overleggen om andere pijnmedicatie te proberen. Ik blijf hopen dat het morgen beter gaat.