8 december 2024

We zijn gewend dat Robin veel weg is, maar nooit eerder was z'n thuiskomst zo fijn als afgelopen vrijdag! 'Gewoon' even samen op de bank en kletsen aan de keukentafel is toch een beetje speciaal geworden na de turbulente week waar we op terugkijken. 

Het was gezellig om de kerstboom op te zetten. Ook spannend, want hoe reageert onze jonge poes Blix op een boom in huis? Voorzichtigheidshalve hebben alleen de onbreekbare ballen een ereplaats gekregen. Wat een luxe om alleen na te hoeven denken over dergelijke onbenulligheden.

We lachen veel dit weekend. Robins linkerarm hangt er een beetje losjes bij, en lopen gaat niet zo soepel. Hij is net Ozzy Osbourne. Als Robin hulp nodig heeft, roept hij niet om Lea, maar doet-ie Ozzy na: 'Shaaaaaroon!' Sokken aantrekken, een rits sluiten, rug drogen na het douchen, bij alles is hulp nodig. Ook geen dagelijkse handelingen voor mij, het is soms net slapstick. We maken er maar grapjes over. Het helpt te relativeren, humor houdt ons prima op de been. 

Vanmorgen zegt Robin ineens: 'het klinkt misschien gek, maar ik wil eigenlijk wel terug naar het ziekenhuis.' Thuis zijn voelt als stilstand, en hij wil aan de slag! Er is een lange weg te gaan, dus kom maar op!! En daarbij had ik geen jus d'orange gekocht, dat valt ook tegen 😉

Eind van de middag hebben Morris en ik hem weer teruggebracht naar het ziekenhuis. Zelfde kamer, zelfde bed, zelfde buurman. Er liggen weer schone onderbroeken in de kast, het is net of hij niet weg is geweest. Morgenochtend komt de arts weer langs, maar we verwachten geen nieuws tot woensdag.

De kinderen en ik hebben het rijk weer alleen, maar wel een opgefleurd rijk met een paar prachtige boeketten bloemen! Heel erg bedankt daarvoor, voor iedereen die zich aangesproken voelt 🌹