7 januari 2025

De chirurg meldde gisteren dat Robin donderdag of vrijdag naar huis zou kunnen, mits er geen complicaties zijn. Tegen mijn zus zei ik daarover dat ik dat nog moest zien, want ik gaf hem nog geen cent. Figuurlijk dan natuurlijk. Ik hoopte vandaag een kwartje aan te treffen, of in ieder geval een dubbeltje.

Om 11 uur was ik vanochtend in Groningen, en ik denk dat er toen een stuiver in bed lag. Een stuiver met de ambitie en potentie om snel meer waard te worden, want er zouden slangetjes verwijderd worden. De neusbril met zuurstof was al weg, en de drain die uit z'n hoofd stak werd vrijwel meteen na mijn binnenkomst verwijderd. Alleen al het afwikkelen van het strakke hoofdverband was een bijna voelbare opluchting. Even de kiezen op elkaar voor de drain en het hechten van het gaatje, maar wat heerlijk dat die eruit was! Het verbandloze hoofd gaf me ook meteen de mogelijkheid om de hele wond te bekijken. Het is een flinke jaap, vanaf z'n rechteroor naar bovenop het hoofd, en richting z'n voorhoofd. Ik denk in totaal wel een centimeter of 25/30, in de vorm van een C. 

Hierna mochten ook het voetinfuus en de blaaskatheter eruit, en toen werd het heel snel een heel andere man. Eigen kleding aan, even wassen en een lekker geurtje op, uit bed, samen lunchen aan de tafel, en voila: daar was mijn kwartje! 

Het herstel van de linkerkant van z'n lijf is nog niet verder ingezet. De controles laten wel een stabiel beeld zien, maar er is revalidatiewerk aan de winkel. Ook de spraak gaat nog wat moeizaam. Soms komen er hele gekke en verkeerd gekozen woorden uit z'n mond. Een rietje werd bijvoorbeeld een elastiekje. Hij heeft zelf ook door dat het niet klopt, we lachen erom. En hoe heet ook alweer zo'n ding in bed waar je hoofd op ligt? Wederom: we maken er het beste van.

Op naar morgen! Ik hoop dat de nacht hem wat rust brengt, waar ik goede hoop op heb zonder alle toeters en bellen aan en uit z'n lijf. Misschien treffen we morgen een gulden!