6 januari 2025 deel 3

Na het telefoontje van de chirurg zijn we eerst even gaan eten. Het voelt heel onbenullig om van een heerlijke salade te genieten, terwijl je weet dat je man een kilometer verderop bij ligt te komen van de meest ingrijpende operatie van z'n leven. Maar 2 puberkinderen waarvan 1 een niet te stillen honger leek te hebben, houden je met de neus op de feiten: niemand heeft er iets aan als wij omvallen, dus we moeten blijven eten. Wat een wijsheid!

Uiteindelijk toch maar veel te vroeg weer naar het ziekenhuis gegaan, tot irritatie van Indy. 'Als de chirurg 16u zegt, waarom gaan we dan al om 15u terug? Het is 10 minuten lopen!' De gedachte dat Robin eerder op zaal zou zijn dan wij, kon ik niet verdragen, dus een uur wachten zou ik met liefde doen. Ruim anderhalf uur later zag ik Robin teruggereden worden.

Het leek me verstandig dat ik eerst alleen bij Robin ging kijken. Even aftasten hoe hij erbij ligt. Ik liep achter het bed aan, en wilde de verpleging de gelegenheid geven om Robin eerst goed te parkeren voordat ik me op hem zou storten. Bij het eerste oogcontact schoten we allebei vol. Robin stak z'n hand naar me uit en in dat moment las ik eigenlijk alles. Fijn je weer te zien, ontlading, wat overkomt ons toch, hou me vast, ik heb het moeilijk, ik heb je nodig. 

De kracht in z'n linkerarm is weer wat zwakker. Het is een gevolg waarvoor we gewaarschuwd zijn, maar toch is het voor Robin balen. Hij heeft de afgelopen weken keihard gewerkt om 10 stappen vooruit te komen, en nu is hij weer 8 stappen teruggeplaatst. Verder is z'n spraak niet helemaal goed. Als hij de anesthesioloog wil omschrijven, kan hij niet goed uitleggen dat de beste man z'n armen vol had met van die dingetjes, euh, hoe heet dat..? 'Tatoeages?', vroeg ik. Die inderdaad. Ook deze afasie wordt na dergelijke operaties vaker gezien, maar zal goed in de gaten worden gehouden. 

Als de verpleegster even later terugkomt met de kinderen, is het even aftasten. Morris gaat gelijk naast Robin zitten en kijkt met een schuin oog naar het grote litteken met de hechtingen die zichtbaar zijn achter het hoofdverband. Indy vindt het spannender en blijft op een afstandje. Ze is geen fan van ziekenhuizen. Dat ze er is, is een overwinning voor haar, en dat is meer dan prima!

We zijn moe, allemaal denk ik, maar vooral Robin. Ik help hem nog even z'n pillenvracht in te nemen, en dan gaan we weer richting Emmen. Sindsdien ben ik nog zoekende naar woorden die kunnen beschrijven wat ik voelde toen ik Robin een kus gaf. Trots komt in de buurt, maar dekt de lading niet. Ik denk dat het een diepere laag liefde is, die nog geen labeltje heeft. Vannacht denk ik nog even verder.