6 december 2024

Na de verdrietige rotdag van gisteren, was vandaag een stuk beter! Ik werd zelf al een stuk fijner wakker, niet direct die steen in mijn maag en ook niet het gevoel van bolle ogen die op janken staan. Robin helaas weer een slechte nacht, want naast een snurkende oude man liggen is geen feest. 

Het weer was stormachtig vandaag, dus ik bracht de kinderen even naar school. Zo kon ik gelijk oversteken naar het ziekenhuis. Robin was nog met zijn ontbijt bezig en hij gaf me zijn manderijn. 'Oeh, das best even lekker', zei ik. Maar helaas, ik mocht hem alleen even pellen. Zijn linkerarm verliest steeds meer aan kracht, en zelf pellen lukt niet. 

Mijn zus Sabine had vandaag vrij gekregen van het werk, om mij te ondersteunen. Heel fijn en lief, ook voor de kinderen die geen vervangende juf kregen, maar een verlengd weekend. Bij Sabine thuis was ik vooral veel aan het bellen.

Relatief goed nieuws kwam vanmiddag van de neuroloog. Er zijn zo op het eerste oog geen afwijkingen te zien op de ct-scan van z'n torso. De struma die Robin heeft (dikke bult op z'n keel) vinden ze wel zorgwekkend groot. Na beoordeling van een andere arts, en overleg met de specialist in Hoogeveen waar Robin eerder dit jaar een biopt heeft laten onderzoeken, is de conclusie dat dit voor nu bijzaak is. 

Helaas is er verder nog niks bekend over wat de volgende stap is. We moeten het overleg tussen de neuro-oncologische kopstukken van Noord Nederland afwachten, en die is pas woensdag.

Omdat Robin verder stabiel is, en er in het weekend ook niet veel gebeurt in het ziekenhuis, wordt overlegd of hij het weekend naar huis mag. Om half 6 kreeg ik het verlossende telefoontje: haal me maar op! Met een zakje medicijnen en instructies onder de arm, mocht ie in de rolstoel met me mee. Zondagmiddag moet hij zich weer melden, tussen 16 en 17u. Terug zijn voor het eten dus. 

Komend weekend kan je uitgaan van 'geen nieuws is goed nieuws'. We genieten even van het normale gezinsleven zonder witte jassen.