5 december 2024 deel 2

Lastig om te beginnen, het was zo'n onwerkelijke dag weer. Ik was net in het ziekenhuis toen de neuroloog even kwam zeggen dat het 'familiegesprek' na de torso-scan zou plaatsvinden. Dan konden ze een completer beeld overbrengen. De scan bleek alleen pas morgenochtend gepland, en we vroegen of de beoordeling van de MRI niet alvast gedeeld kon worden. We mochten meekomen naar een kamertje. 

Ze zeggen altijd dat een foto meer zegt dan 1000 woorden. Ik heb vandaag in elke vezel van mijn lijf gevoeld dat dat klopt. Je hoeft geen medicijnen gestudeerd te hebben om meteen aan de mri-beelden te zien dat het helemaal mis is. De eerste bevindingen zijn bevestigd. Het is inderdaad kanker. Een tumor zo groot als een flinke manderijn vult de rechtervoorkant van Robins hersenen. Gek genoeg blijven we beide vrij scherp en komt het verhaal van de neuroloog hard en helder binnen. Waar ik de afgelopen dagen geen grond onder de voeten voelde, waren we nu meteen weer vol op aarde. 

Het is een bevestiging van het vermoeden dat er al was. Veel meer nieuws is er nu niet, totdat er meer onderzoek is gedaan. De neuroloog ziet Robin sukkelen met een matig werkende linkerarm, en wil daar heel graag een medicijn voor geven dat ervoor zorgt dat de vocht verdrijft en de druk op de hersenen vermindert. Echter, dat zou de diagnose verstoren en zolang er nog onderzoeken gaande zijn is dat niet wenselijk.

Of het inderdaad een primaire tumor is (ontstaan in de hersenen), dat moet nog blijken. Alles lijkt er nu wel op. Van welke gradatie is nu ook nog gissen. Maar als dit inderdaad is wat het lijkt, dan weet de arts te vertellen dat 80% van de patiënten ongeneeslijk ziek is. We proberen ons op de positieve kant te focussen: ongeneeslijk betekent niet dat je per se dood gaat. En 20% geneest. Daar gaan we voor! Robin is jong, fit, gezond, en heeft geen overgewicht. Allemaal gunstige omstandigheden. Maar we mogen er geen valse hoop uit putten, garanties worden niet gegeven.

Een poosje later laat ik Robin even met rust. Hij gaat wat slapen, ik ga uithuilen bij mijn ouders. De armen van mama zijn de allerfijnste, hoe oud ik ook ben. Robin appt al snel dat hij het wel al geaccepteerd lijkt te hebben. Dit is wat het is, en wat er ook op ons pad gaat komen, dat kunnen we samen wel aan. Maar, zegt ie me, ik moet met al het heen en weer rijden in emotionele toestand wel het koppie erbij houden. Geen fratsen! Dat beloof ik.