29 januari 2025

We zitten nu in een soort stilte voor de storm. Morgen en overmorgen hebben we de agenda vol staan met allemaal afspraken ter voorbereiding op de bestraling, die als het goed is maandag begint. We hebben hier alleen nog geen schema van gekregen, dus in theorie kan het nog steeds een week later worden. Liever niet, we willen doorpakken en knallen! 

Robin is onveranderd sterk en optimistisch. Hij bezit een oerkracht die ik in 23 jaar niet zo sterk bij hem heb gezien. De huisarts vroeg vandeweek of het echt is, of een houding om zichzelf te beschermen. Maar nee, Robin doet niet aan schone schijn, de overtuiging dat hij deze ziekte gaat overwinnen is oprecht. In mijn hart ga ik hier volledig in mee, daar is ook geen ruimte voor iets anders. Mijn hoofd herbergt af en toe wel een irritant en vervelend stemmetje die me angstig maakt en zegt dat ik me erop moet voorbereiden dat het niet zo zal gaan als Robin zegt. Statistieken liegen niet, en ik ben degene die alleen achterblijft mochten de cijfers winnen. Daar moet ik me misschien wel een beetje op voorbereiden, ook al is dat allemaal echt nog lang niet aan de orde. 

Niet alleen mentaal, maar ook fysiek gaat het heel goed met Robin. Armen en benen werken weer zo goed als normaal, en de spraakverwarring is nog minimaal. De revalidatie staat daarom eerst stil: alle energie wordt gespaard voor de komende 6 weken dat er bestraald gaat worden. Hoofdpijn is er bijna niet meer, af en toe een paracetamolletje is genoeg om een opkomend pijntje snel de kop in te drukken. 

Om fit te blijven en sterker te worden, is Robin deze week voor het eerst met me meegeweest naar de sportschool. Hij ging als een speer, maar ik kroop na de training als een oud paard met een kreupele rug de auto weer in. Tja... Nu nog even een matching outfit scoren, en we kunnen in het vervolg als ANWB-setje naar de fitness. Ik verheug me erop!