16 december 2024

Weer een paar dagen verder, en helaas geen nieuws. De tijd kruipt als trage stroop voorbij, en de dagen duren lang. 

We weten best dat er in het weekend (administratief gezien) niet veel gebeurt in ziekenhuizen, maar toch had ik het gevoel dat ik vanmorgen met het umcg moest bellen. Terecht, zo bleek, want het umcg had de verwijzing niet binnen gekregen! Na wat heen en weer bellen was het voor elkaar, maar het zou niet nodig moeten zijn dat je er achteraan moet. Nu moet het door de triage (reden genoeg voor spoed volgens mij), en langs het afdelingshoofd. Op z'n vroegst morgen krijgen we een oproep. En anders bel ik gewoon weer. Elke dag stilstand voelt als achteruitgang, we willen actie!

Ondertussen hebben we het thuis goed samen. We proberen zo gezond als mogelijk te eten (Robin ontdekt dat ik toch best goed kan koken), maken af en toe een ommetje, en doen braaf de fysio-oefeningen die Robin uit het ziekenhuis mee heeft gekregen. Zijn linkerarm blijft nog steeds achter en dat zorgt af en toe voor frustratie. Samen lukt het om Robin netjes voor de dag te laten komen, wat ook fijn is voor de visite.

Bezoek krijgen geeft heel veel positieve energie, net als de kaartjes en bloemen die opgestuurd worden. Uit de meest onverwachte hoeken ontvangen we medeleven, we hebben er soms een brok van in de keel. Heel erg bedankt hiervoor!